.png)
Eten: het is iets wat als vanzelfsprekends wordt ervaren. Net als ademen en slapen hoort het bij het leven. Mensen denken er niet eens bij na. Totdat je ineens weinig of niet meer kunt eten. Dan pas besef je hoe bijzonder het is als alles goed werkt. En hoe moeilijk en confronterend het is als je niet mee kunt doen. Niet mee kunt doen met zoiets normaals.
Een sociale bezigheid
Eten is een sociale bezigheid en dus is het heel moeilijk om dat soort momenten te vermijden. Lunchpauze, kerst, uit eten, verjaardagen, een bbq en buurtfeesten. Het kan zo gezellig zijn; een uitgebreid diner voorbereiden en daarna uren natafelen. Zeg je dit soort dingen af of ga je de confrontatie aan? Kun je een knop omzetten of doet het teveel pijn om anderen te zien eten terwijl je zelf nog geen klein stukje kunt nemen? Of wel iets kunt eten maar er daarna ziek van wordt? Al die lekkere dingen op tafel bij een verjaardag die je lijken toe te lachen. Moeilijk om te weerstaan, al weet je dat je er daarna last van krijgt. Sommige mensen eten vlak voordat ze naar huis gaan iets, en stappen thuis, zonder dat iemand het heeft gezien, ziek hun bed in. En wat met je eigen verjaardag, of met die van je eventuele kinderen? Wat zet je dan op tafel?
Emmer bij de hand
Er zijn er die niets of heel weinig kunnen eten en toch af en toe lekkere trek houden. De een geeft er niet aan toe terwijl de ander toch iets kleins neemt. Met de emmer al achter de hand omdat het zeker weten mis gaat. Heb je dit ervoor over? Sommigen wel, anders heb je helemaal niets meer. Je geniet wel extra van het mini stukje wat je eet en beleefd het heel intens. Maar wat is het toch vreselijk dat iets wat je lichaam heel hard nodig heeft, er zelf weer uitgooit. Het is toch erg dat je eten met ziek zijn of zelfs overgeven moet associëren.
Wat zullen de mensen denken?
Veel mensen eten niets als ze weggaan; angst om ergens anders over te moeten geven. Bij een vriendin thuis, of nog erger; op straat. Dat kan erg gênant voelen. Je lichaam laat je op dat moment in de steek. Het doet niet wat het hoort te doen. En wat zullen de mensen wel niet denken? Want vaak val je ook erg af, en dan oordelen de mensen al snel. Ah die heeft zeker anorexia!
Begrip
Anderen is het moeilijk uit te leggen. Het is lastig om ze te kunnen laten begrijpen dat je zo ziek wordt van eten. Van iets wat mensen zonder maag-darmproblemen als zo normaal beschouwen. Er wordt erg op je gelet als je ondanks alles de stap hebt genomen om mee te doen met een etentje of verjaardag. En proberen je over te halen om toch een heel klein stukje te nemen. Of ze snappen niet dat je toch een hapje wilt proberen, of een slokje water. Daar word je toch ziek van? Probeer het dan toch ook niet meer! Soms doe je dit om te proberen of het goed gaat. Of je kunt de verleiding niet weerstaan, zeker als er anderen bij zijn. En dan steeds weer die rekening krijgen, de straf dat je over je grenzen heen bent gegaan. Zoiets blijft een strijd, want het zit in onze natuur om onszelf van voedingsstoffen te voorzien. Dit heeft ons lichaam nodig als brandstof. Het lichaam vraagt er naar.
Ontwijken
Sommigen ontwijken etentjes. Ze voelen zich ongemakkelijk of het is te pijnlijk om anderen te zien eten. Veel vragen worden er ook vaak gesteld. En allerlei goedbedoelde adviezen krijg je naar je hoofd geslingerd. Nergens is het ingericht op mensen die niet of weinig kunnen eten. Wat te denken van een vakantie inclusief ontbijt of diner? Daar heb je niets aan. Overal waar je kijkt is eten; reclames op tv en radio, in tijdschriften staan de lekkerste recepten en er wordt tegenwoordig druk gepraat over afvallen. Heel dubbel als je zelf niet mee kunt doen.
Je omgeving
Maar het kan ook andersom: je wordt juist geweerd op etentjes omdat mensen de conclusie trekken dat je toch niet kunt eten. Ze gaan voor jou denken. Misschien lief bedoelt, maar heel erg pijnlijk. Dat onbegrip van mensen kan je heel eenzaam doen voelen. Ze kunnen ook schrikken als ze over afvallen beginnen en ineens beseffen dat het een belachelijk onderwerp is omdat jij helemaal niets mag eten. Niet alleen jij hebt hier last van, maar ook je omgeving als vrienden en gezin.
Haat-liefde verhouding
Hoe kun je accepteren dat je niet of nauwelijks kunt eten? Dat is moeilijk en heeft heel veel tijd nodig. Het is een haat-liefde verhouding met eten. Maar praat er vooral met de omgeving over. Laat weten waar je wel een geen behoefte aan hebt. Neem ze erin mee zodat ze de kans krijgen het te begrijpen. En laat je gevoelens als verdriet en frustraties soms toe, want je kunt eten nu eenmaal niet ontlopen omdat het verweven zit in het leven en dus wordt je er steeds weer mee geconfronteerd. Kijk waar je wel aan mee kunt en wilt doen, wat de mogelijkheden en oplossingen zijn waar jij je prettig bij voelt.
Wil jij aan ons vertellen hoe je omgaat met het niet kunnen eten? Stuur ons dan een
